स्थळ: तेजस फिटनेस पॉइंट
वेळ/काळ: आठवत नाही :(
माईआत्या: चल, जिममधे जाऊ
[मृण्मय बरोबर जातो]
मृण्मय: हे काय आहे?
माईआत्या: अरे हे पायाचा व्यायाम करायचे मशीन आहे...
मृण्मय: आणि हे?
माईआत्या: ते पोटाचे आहे...
[असे सगळे करत मृण्मय जिमच्या शेवटी पोहोचतो. चेहेर्‍यावर प्रश्नचिन्ह..]
मृण्मय: आणि मग डोक्याचे मशीन कुठे आहे?
[आख्खे जिम ROTFL :D :D]
Monday, February 28, 2011
Wednesday, February 16, 2011
काही संवाद - मृण्मयबरोबरचे
scene १. आम्ही SSPMS college समोरून चाललो होतो. त्या ग्राउंडवर एक मोठे विमान ठेवले आहे. मेघना ते दाखवत होती:
मेघना - ते बघ विमान!!
मृण्मय - ते college आहे..
(आम्ही दोघेही zap..)
मेघना - अरे, तुला कसे माहीत?
मृण्मय - माऊने सांगितले..
मेघना - कधी रे?
मृण्मय - अगं... तेव्हा गं.. आपण हॉटेलला चाललो होतो ना, तेव्हा .. (all actions and expressions getting dismissive - एव्हढे पण कसे तुमच्या लक्षात राहत नाही types)
(आम्ही दोघेही आठवायचा प्रयत्न करतो .. निष्फळ..)
मेघना - कुठले हॉटेल रे?
मृण्मय - "O" हॉटेsssssल... (as if आम्ही रोजच "O" हॉटेलला जातो.. :) )
[आम्ही २५ डिसेंबरला तिथे गेलो होतो - almost २ महिने झाले त्याला... we haven't been to that area after that and he still remembered...]
scene २. Restaurant मधे बसलो आहोत. दोन गायक गाणी म्हणत आहेत (English).
मृण्मय - बाबा, ते काय म्हणत आहेत?
बाबा - अरे ते गाणे म्हणत आहेत.
मृण्मय - ते कुठले गाणे म्हणतायत?
बाबा - [कुठलेतरी सांगतो]
मृण्मय - ते "Twinkle Twinkle" का नाही म्हणत?
बाबा - तू सांग त्यांना जाऊन...
[लगेच खुर्चीवरून उतरायला लागला..]
बाबा - अरे, त्यांचे गाणे संपले कि मग जा...
[मृण्मय दुसरे काहीतरी करत बसतो. आणि गाणे संपल्यावर लक्षात ठेऊन आपआपला उतरून त्या सिंगर्सकडे जातो]
मृण्मय - "Twinkle Twinkle" म्हणा ना... [and comes back to the table]
[मृण्मयचे पहिले request-a-song :) ]
...
थोड्या वेळाने दुसरे गाणे सुरु होते.
मृण्मय - बाबा ते "Twinkle Twinkle" का नाही म्हणत?
बाबा - असंच..
मृण्मय - का?
बाबा - अरे, त्यांना येत नसेल कदाचित!!!
मृण्मय - मग मी त्यांना म्हणून दाखवू???
[बाबा/आई दोघेही speechless....:)]
मेघना - ते बघ विमान!!
मृण्मय - ते college आहे..
(आम्ही दोघेही zap..)
मेघना - अरे, तुला कसे माहीत?
मृण्मय - माऊने सांगितले..
मेघना - कधी रे?
मृण्मय - अगं... तेव्हा गं.. आपण हॉटेलला चाललो होतो ना, तेव्हा .. (all actions and expressions getting dismissive - एव्हढे पण कसे तुमच्या लक्षात राहत नाही types)
(आम्ही दोघेही आठवायचा प्रयत्न करतो .. निष्फळ..)
मेघना - कुठले हॉटेल रे?
मृण्मय - "O" हॉटेsssssल... (as if आम्ही रोजच "O" हॉटेलला जातो.. :) )
[आम्ही २५ डिसेंबरला तिथे गेलो होतो - almost २ महिने झाले त्याला... we haven't been to that area after that and he still remembered...]
scene २. Restaurant मधे बसलो आहोत. दोन गायक गाणी म्हणत आहेत (English).
मृण्मय - बाबा, ते काय म्हणत आहेत?
बाबा - अरे ते गाणे म्हणत आहेत.
मृण्मय - ते कुठले गाणे म्हणतायत?
बाबा - [कुठलेतरी सांगतो]
मृण्मय - ते "Twinkle Twinkle" का नाही म्हणत?
बाबा - तू सांग त्यांना जाऊन...
[लगेच खुर्चीवरून उतरायला लागला..]
बाबा - अरे, त्यांचे गाणे संपले कि मग जा...
[मृण्मय दुसरे काहीतरी करत बसतो. आणि गाणे संपल्यावर लक्षात ठेऊन आपआपला उतरून त्या सिंगर्सकडे जातो]
मृण्मय - "Twinkle Twinkle" म्हणा ना... [and comes back to the table]
[मृण्मयचे पहिले request-a-song :) ]
...
थोड्या वेळाने दुसरे गाणे सुरु होते.
मृण्मय - बाबा ते "Twinkle Twinkle" का नाही म्हणत?
बाबा - असंच..
मृण्मय - का?
बाबा - अरे, त्यांना येत नसेल कदाचित!!!
मृण्मय - मग मी त्यांना म्हणून दाखवू???
[बाबा/आई दोघेही speechless....:)]
Saturday, February 5, 2011
एका चांगल्या scriptच्या शोधात....खरंच?
माधुरी दिक्षित, ऊर्मिला मातोंडकर, सोनाली बेंद्रे आणि मुग्धा गोडसे या सर्वांमधे काय साम्य आहे? त्या "मराठी मुली" आहेत, चौघीही "बॉलीवुड" मधे आहेत etc etc. पण या चौघींमधे अजून एक साम्य आहे, सर्वजणींना मराठी चित्रपटात काम करायचे आहे. पण एक मोठ्ठा कॉमन प्रॉब्लेम आहे... चांगले script मिळत नाही आहे.
माधुरीने हे पूर्वीच म्हटले होते, पण आता बाकिच्या तिघींनी पण तीच री ओढली आहे. (महाराष्ट्र टाईम्स, पुणे एडिशन)
आता मराठीमधे एव्हढे चित्रपट येत आहेत, आणि काही काही खरंच चांगले आहेत. मग यांनाच का मिळू नये? माधुरीला तर नाटकात पण काम करायचे आहे!! खरा प्रॉब्लेम असणार आहे पैशाचा.. माधुरीच्या मानधनाच्या रकमेत तर आख्खा मराठी चित्रपट तयार होईल.
का आता असे पण आहे? मराठी चित्रपटसृष्टीने आता बरीच मजल मारली आहे, बरेच चांगले चित्रपट आले आहेत, येत आहेत, चांगल्या कलाकारांची संख्या पण लक्षणीय आहे. आणि म्हणून मराठी निर्मात्यांना या "सुपरस्टार्स"ची गरज वाटत नाही?
बहुधा दोन्ही बरोबर असावे :)
माधुरीने हे पूर्वीच म्हटले होते, पण आता बाकिच्या तिघींनी पण तीच री ओढली आहे. (महाराष्ट्र टाईम्स, पुणे एडिशन)
आता मराठीमधे एव्हढे चित्रपट येत आहेत, आणि काही काही खरंच चांगले आहेत. मग यांनाच का मिळू नये? माधुरीला तर नाटकात पण काम करायचे आहे!! खरा प्रॉब्लेम असणार आहे पैशाचा.. माधुरीच्या मानधनाच्या रकमेत तर आख्खा मराठी चित्रपट तयार होईल.
का आता असे पण आहे? मराठी चित्रपटसृष्टीने आता बरीच मजल मारली आहे, बरेच चांगले चित्रपट आले आहेत, येत आहेत, चांगल्या कलाकारांची संख्या पण लक्षणीय आहे. आणि म्हणून मराठी निर्मात्यांना या "सुपरस्टार्स"ची गरज वाटत नाही?
बहुधा दोन्ही बरोबर असावे :)
Friday, January 21, 2011
मृण्मयचे पहिले स्नेहसंमेलन
दिवाळीच्या सुट्टीनंतर शाळा सुरु झाली आणि शाळेने पत्र पाठवले की RC-1 चे स्नेहसंमेलन होणार आहे जानेवारीमधे आणि त्याची सविस्तर माहिती नंतर पाठविण्यात येईल. आम्ही जरा विचारात पडलो एव्हढ्याश्या मुलांकडून कशी काय तयारी करून घेणार? आणि ही मुले करणार का? परंतु एक बरे होते सर्व तयारी शाळाच करून घेणार होती.
काही दिवसांनी मृण्मयच्या मित्रांच्या बाबांकडून काही-काही तुकडे कळायला लागले. २ गाणी आहेत, डान्स आहे, पण टीचरने सगळे "secret" ठेवायला सांगितले आहे. आनंदी गाणे म्हणायला सुरुवात करते आणि अचानक थांबून म्हणते "secret" आहे... काव्या, साहिल आणि मृण्मय घरी काहीच सांगत नव्हते. हळू हळू आम्हाला गाण्यांचे बोल कळायला लागले आणि एक दिवस मृण्मयने पूर्ण गाणे म्हणून दाखवले - "Found a Peanut" तेसुद्धा हावभावांसकट, इतके गोड केले त्याने आणि आमचा इंटरेस्ट वाढायला लागला. नंतर कळले अजून एक गाणे आहे - "Miss Molly Had a Dolly" परंतु पठ्ठ्या अजून जास्त काहीच बोलत नव्हता.
ख्रिसमसच्या सुट्टयांनंतर अजून एक गाणे कळले - "जंगल झाडीत वाघोबा लपले". आता जरा आम्हाला मजा यायला लागली होती आणि आम्ही संमेलनाची ऊत्सुकतेने वाट बघायला लागलो. संमेलन यशवंतराव चव्हाण नाट्यगृहात होणार होते आणि तिथेच रंगीत तालीम पण करून घेतली शाळेने. आम्हाला उत्साह चढला होता, पण मृण्मय मात्र neutral होता. आम्हाला जरा काळजी वाटायला लागली होती कि हा ऐन वेळेस जायचे नाही म्हणतो कि काय!!
संमेलन बुधवारी होते (१९-जानेवारी) आणि संमेलनाचा ड्रेस सोमवारी देणार होते. आम्ही जरा शनिवारपासूनच वातावरण निर्मिती करायला सुरुवात केली. दादा आजोबा पण येणार आहेत, मोठ्ठे स्टेज असेल, मजा असते तिथे वगैरे वगैरे.. रविवार तसाच गेला. काळजीत अजून भर म्हणजे एकतर बुधवारी सकाळी लवकर पोचायचे होते नाट्यगृहावर आणि प्रत्यक्ष कार्यक्रमाच्या आधी ४ दिवस सुट्टी (शनिवार, रविवार आणि इतर मुलांच्या संमेलनासाठी म्हणून सोमवार व मंगळवार). परंतु मृण्मय आता थोडा थोडा उत्साह दाखवायला लागलेला होता, त्यामुळे जरा आम्हालाही हुरुप आला होता. अजूनही आम्हाला नक्की काय काय आहे ह्याचा पत्ता नव्हता. शेवटचे वृत्त हाती आले तेव्हा बातमी अशी होती - मी २ गाण्यात आहे (मिस डॉली आणि फाउंड अ पीनट) आणि बाकिच्यांची बाकिची गाणी आहेत. nothing more... आम्ही प्रयत्न सोडून दिलेला होता आणि शेवटी एकदाचा बुधवार उजाडला...
विविध प्रकारची आमिषे दाखवत आम्ही संमेलनस्थळी वेळेवर (भल्या पहाटे ८:१५ वा.!!) पोहोचलो. शाळेने दिलेल्या कार्यक्रमपत्रिकेप्रमाणे RC-1 चा कार्यक्रम पहिल्या १५-२० मिनिटांमधेच होणार होता. त्यानंतर, सर्व मुलांना पालकांकडे देण्यात येणार होते. बरीच गर्दी असूनही आम्हाला बऱ्यापैकी पुढच्या सीटस् मिळाल्या. सुदैवाने कार्यक्रम वेळेवर सुरु झाला. सुरुवातीच्या सरस्वतीवंदनानंतर लगेचच RC-1 चा प्रोग्राम सुरु झाला. स्टेजवर "peanuts" ची मॉडेलस् ठेवली होती आणि ४ मुले त्यांच्यामागे उभी होती. Poem सुरु झाली आणि मुलांनी अभिनय करायला सुरुवात केली. चेहेऱ्यावरील भाव फारसे दिसत नव्हते, पण हातवारे आणि हालचाली छान होत होत्या. आम्हाला हे कळत नव्हते कि आम्ही मृण्मयला शोधू कि पोरांचा अभिनय बघू :) शेवटी एव्हढे नक्की झाले की मृण्मय या गाण्यात नव्हता.
त्यानंतर सुरु झाले "Miss Molly Had a Dolly..." तरी पण मृण्मयचा पत्ता नव्हता.. आणि अचानक विंगेतून ४ मुलांची एन्ट्री झाली - डोक्यावर काळी हॅट, गळ्यात स्टेथोस्कोप आणि हातात बॅग.. बॅकग्राउंडला गाणे चालू होते - "The Doctor came with his bag and hat".. आणि त्या चार मुलांमधे मृण्मय पण होता.. टोपी जरा मोठी होत होती पण ओळखू आला :)
गाणे पुढे सरकत होते, आणि अचानक मृण्मयच्या लक्षात आले कि त्याने बॅग चुकीच्या जागी ठेवली आहे. सगळे गाणे सोडून त्याने आधी ती बॅग नीट जागी ठेवली आणि मग तेव्हढ्यात डॉक्टरांची बिल द्यायची वेळ झाली. चारही डॉक्टर्स खिशात हात घालून बिल शोधायला लागले - चुकीच्या खिशात :) शेवटी एका टीचरनी त्यांना मदत करून बिल काढून दिले खिशातून :)
गाणे संपले आणि सर्व मुले विंगेत पळाली आणि नवीन गाणे सुरु झाले - "जंगल झाडीत वाघोबा लपले..." काही वाघोबा आणि काही म्हातार्‍या :) गाणे छान झाले. आणि मग टीचरने उरलेल्या सर्व मुला-मुलींना एकत्र आणून काही poems म्हणायला सुरुवात केली आणि काहीजणांनी स्वत:च म्हणायला सुरुवात केली. बर्‍याच तालासुरात म्हटले, जिथे चुकत होते तिथे टीचर्स prompt करून मदत करत होत्या. एकंदरीत मजा आली.
आणि then it was Music Time!! सगळी मुले-मुली स्टेजवर येऊन मस्त नाचायला लागली. आमच्या चिरंजिवांनी स्टेजच्या डाव्या बाजूने एन्ट्री मारली, आणि रमत गमत उजव्या बाजूला येऊन उभा राहीला आणि नाचायला सुरुवात केली. अचानक स्वारी शांत झाली आणि काहीतरी शोधायला लागला, बहुतेक त्याला आठवले असावे की इथेच समोर कुठेतरी आपले आई-बाबा असायला पाहीजेत. परंतु प्रेक्षागृहात अंधार असल्यामुळे त्याला काहीच दिसत नसणार. तेव्हढ्यात कुठल्यातरी टीचरने त्याला खूण केली आणि पोरगं परत नाचायला लागले :)
२-४ मिनिटे झाल्यावर सगळ्यांना स्टेजवरुन खाली उतरवून पालकांकडे परत दिले. आम्ही उरलेला Sr. KG चा कार्यक्रम बघायला सुरुवात केली. काय छान करत होते सगळेजण!! २-३ नाटके आणि २-३ नाच - सर्वच सुंदर झाले!!
इतकी छोटी मुले पण इतक्या धिटाईने स्टेजवर इतके छान काम करू शकतात हे प्रत्यक्षच बघितले पाहीजे... :)
काही दिवसांनी मृण्मयच्या मित्रांच्या बाबांकडून काही-काही तुकडे कळायला लागले. २ गाणी आहेत, डान्स आहे, पण टीचरने सगळे "secret" ठेवायला सांगितले आहे. आनंदी गाणे म्हणायला सुरुवात करते आणि अचानक थांबून म्हणते "secret" आहे... काव्या, साहिल आणि मृण्मय घरी काहीच सांगत नव्हते. हळू हळू आम्हाला गाण्यांचे बोल कळायला लागले आणि एक दिवस मृण्मयने पूर्ण गाणे म्हणून दाखवले - "Found a Peanut" तेसुद्धा हावभावांसकट, इतके गोड केले त्याने आणि आमचा इंटरेस्ट वाढायला लागला. नंतर कळले अजून एक गाणे आहे - "Miss Molly Had a Dolly" परंतु पठ्ठ्या अजून जास्त काहीच बोलत नव्हता.
ख्रिसमसच्या सुट्टयांनंतर अजून एक गाणे कळले - "जंगल झाडीत वाघोबा लपले". आता जरा आम्हाला मजा यायला लागली होती आणि आम्ही संमेलनाची ऊत्सुकतेने वाट बघायला लागलो. संमेलन यशवंतराव चव्हाण नाट्यगृहात होणार होते आणि तिथेच रंगीत तालीम पण करून घेतली शाळेने. आम्हाला उत्साह चढला होता, पण मृण्मय मात्र neutral होता. आम्हाला जरा काळजी वाटायला लागली होती कि हा ऐन वेळेस जायचे नाही म्हणतो कि काय!!
संमेलन बुधवारी होते (१९-जानेवारी) आणि संमेलनाचा ड्रेस सोमवारी देणार होते. आम्ही जरा शनिवारपासूनच वातावरण निर्मिती करायला सुरुवात केली. दादा आजोबा पण येणार आहेत, मोठ्ठे स्टेज असेल, मजा असते तिथे वगैरे वगैरे.. रविवार तसाच गेला. काळजीत अजून भर म्हणजे एकतर बुधवारी सकाळी लवकर पोचायचे होते नाट्यगृहावर आणि प्रत्यक्ष कार्यक्रमाच्या आधी ४ दिवस सुट्टी (शनिवार, रविवार आणि इतर मुलांच्या संमेलनासाठी म्हणून सोमवार व मंगळवार). परंतु मृण्मय आता थोडा थोडा उत्साह दाखवायला लागलेला होता, त्यामुळे जरा आम्हालाही हुरुप आला होता. अजूनही आम्हाला नक्की काय काय आहे ह्याचा पत्ता नव्हता. शेवटचे वृत्त हाती आले तेव्हा बातमी अशी होती - मी २ गाण्यात आहे (मिस डॉली आणि फाउंड अ पीनट) आणि बाकिच्यांची बाकिची गाणी आहेत. nothing more... आम्ही प्रयत्न सोडून दिलेला होता आणि शेवटी एकदाचा बुधवार उजाडला...
विविध प्रकारची आमिषे दाखवत आम्ही संमेलनस्थळी वेळेवर (भल्या पहाटे ८:१५ वा.!!) पोहोचलो. शाळेने दिलेल्या कार्यक्रमपत्रिकेप्रमाणे RC-1 चा कार्यक्रम पहिल्या १५-२० मिनिटांमधेच होणार होता. त्यानंतर, सर्व मुलांना पालकांकडे देण्यात येणार होते. बरीच गर्दी असूनही आम्हाला बऱ्यापैकी पुढच्या सीटस् मिळाल्या. सुदैवाने कार्यक्रम वेळेवर सुरु झाला. सुरुवातीच्या सरस्वतीवंदनानंतर लगेचच RC-1 चा प्रोग्राम सुरु झाला. स्टेजवर "peanuts" ची मॉडेलस् ठेवली होती आणि ४ मुले त्यांच्यामागे उभी होती. Poem सुरु झाली आणि मुलांनी अभिनय करायला सुरुवात केली. चेहेऱ्यावरील भाव फारसे दिसत नव्हते, पण हातवारे आणि हालचाली छान होत होत्या. आम्हाला हे कळत नव्हते कि आम्ही मृण्मयला शोधू कि पोरांचा अभिनय बघू :) शेवटी एव्हढे नक्की झाले की मृण्मय या गाण्यात नव्हता.
त्यानंतर सुरु झाले "Miss Molly Had a Dolly..." तरी पण मृण्मयचा पत्ता नव्हता.. आणि अचानक विंगेतून ४ मुलांची एन्ट्री झाली - डोक्यावर काळी हॅट, गळ्यात स्टेथोस्कोप आणि हातात बॅग.. बॅकग्राउंडला गाणे चालू होते - "The Doctor came with his bag and hat".. आणि त्या चार मुलांमधे मृण्मय पण होता.. टोपी जरा मोठी होत होती पण ओळखू आला :)
गाणे पुढे सरकत होते, आणि अचानक मृण्मयच्या लक्षात आले कि त्याने बॅग चुकीच्या जागी ठेवली आहे. सगळे गाणे सोडून त्याने आधी ती बॅग नीट जागी ठेवली आणि मग तेव्हढ्यात डॉक्टरांची बिल द्यायची वेळ झाली. चारही डॉक्टर्स खिशात हात घालून बिल शोधायला लागले - चुकीच्या खिशात :) शेवटी एका टीचरनी त्यांना मदत करून बिल काढून दिले खिशातून :)
गाणे संपले आणि सर्व मुले विंगेत पळाली आणि नवीन गाणे सुरु झाले - "जंगल झाडीत वाघोबा लपले..." काही वाघोबा आणि काही म्हातार्‍या :) गाणे छान झाले. आणि मग टीचरने उरलेल्या सर्व मुला-मुलींना एकत्र आणून काही poems म्हणायला सुरुवात केली आणि काहीजणांनी स्वत:च म्हणायला सुरुवात केली. बर्‍याच तालासुरात म्हटले, जिथे चुकत होते तिथे टीचर्स prompt करून मदत करत होत्या. एकंदरीत मजा आली.
आणि then it was Music Time!! सगळी मुले-मुली स्टेजवर येऊन मस्त नाचायला लागली. आमच्या चिरंजिवांनी स्टेजच्या डाव्या बाजूने एन्ट्री मारली, आणि रमत गमत उजव्या बाजूला येऊन उभा राहीला आणि नाचायला सुरुवात केली. अचानक स्वारी शांत झाली आणि काहीतरी शोधायला लागला, बहुतेक त्याला आठवले असावे की इथेच समोर कुठेतरी आपले आई-बाबा असायला पाहीजेत. परंतु प्रेक्षागृहात अंधार असल्यामुळे त्याला काहीच दिसत नसणार. तेव्हढ्यात कुठल्यातरी टीचरने त्याला खूण केली आणि पोरगं परत नाचायला लागले :)
२-४ मिनिटे झाल्यावर सगळ्यांना स्टेजवरुन खाली उतरवून पालकांकडे परत दिले. आम्ही उरलेला Sr. KG चा कार्यक्रम बघायला सुरुवात केली. काय छान करत होते सगळेजण!! २-३ नाटके आणि २-३ नाच - सर्वच सुंदर झाले!!
इतकी छोटी मुले पण इतक्या धिटाईने स्टेजवर इतके छान काम करू शकतात हे प्रत्यक्षच बघितले पाहीजे... :)
Saturday, January 15, 2011
एक संवाद - मृण्मय बरोबरचा
सकाळची वेळ.
मृण्मय दूध पितो आहे. अचानक त्याचा मूड बदलतो. स्वतः पिण्याच्याऐवजी त्याला माझ्याकडून दूध प्यायची लहर येते. १-२ घोट पिऊन झाल्यावर उत्साह संपुष्टात येतो. मी नुसताच कप हातात धरून कंटाळतो. शेवटी मी त्याला म्हणालो:
मी: तू बस असाच. मी माझी कॉफी संपवतो.
मृण्मय: नको. तू नको पिऊ.
मी: का रे?
मृण्मय: अरे ऽऽऽऽ... तू मला पाज. म्हणजे मी जिंकीन आणि तू हरशील
(म्हणजे माझे दूध आधी संपेल आणि मग तुझी कॉफी)
Smart isn't it? :)
मराठी powered by Lipikaar.com
मृण्मय दूध पितो आहे. अचानक त्याचा मूड बदलतो. स्वतः पिण्याच्याऐवजी त्याला माझ्याकडून दूध प्यायची लहर येते. १-२ घोट पिऊन झाल्यावर उत्साह संपुष्टात येतो. मी नुसताच कप हातात धरून कंटाळतो. शेवटी मी त्याला म्हणालो:
मी: तू बस असाच. मी माझी कॉफी संपवतो.
मृण्मय: नको. तू नको पिऊ.
मी: का रे?
मृण्मय: अरे ऽऽऽऽ... तू मला पाज. म्हणजे मी जिंकीन आणि तू हरशील
(म्हणजे माझे दूध आधी संपेल आणि मग तुझी कॉफी)
Smart isn't it? :)
मराठी powered by Lipikaar.com
Thursday, December 30, 2010
गोष्टी वेडा मृण्मय
"बाबा, आज कुठली गोष्ट सांगणार? "
वर वर अत्यंत निरागस भासणारा हा प्रश्न म्हणजे एकतर पुढील १५-२० मिनिटांच्या आनंदाची नांदी तरी असते किंवा रडारडीची तरी. जर का मी गोष्ट सांगायला हो म्हणालो तर ठीक असते नाहीतर नुसती रडारड.
आणि हाच प्रश्न दिवसातून ५-७ वेळा तरी परत परत येतो. सकाळी उठला आणि जर त्याला गोष्टीचे पुस्तक दिसले तर लगेच हा प्रश्न फणा काढतो. मग सुरु होतो गोष्टींचा सिलसिला. ब्रश करताना गोष्ट, दूध पिताना गोष्ट , तो-तो करताना गोष्ट, संध्याकाळी घरी आले की गोष्ट!! रात्री झोपतानाच्या गोष्टी म्हणजे चक्क टोल वसुली असते. बेडरुम मधे जाता जाताच सेटींग सुरु होते.. आई - आज २ गोष्टी हं ... कधी कधी हा आकडा ४ पर्यंत पण गेलेला आहे!!
पण एक चांगले आहे. मृण्मयला त्याच त्याच गोष्टी पण चालतात. त्यामुळे प्रत्येक वेळी नवीन गोष्ट शोधावी लागत नाही. हे वेगळे की आम्हीच कंटाळून जातो तीच तीच गोष्ट परत परत सांगून :)
आत्तापर्यंतच्या गोष्टींची यादी:
१. उंदीरमामाची टोपी,
२. भित्रा ससा,
३. राम-रावण,
४. रामाचा चंद्रासाठी हट्ट,
५. हट्टी पुंड्या,
६. बुड-बुड घागरी,
७. तहानलेला कावळा,
८. सिंह आणि उंदीर,
९. जाळ्यात अडकलेले कबुतर,
१०. बोलणारी गुहा,
११. शेपटीवाले झाड
१२. भित्रा ससा,
१३. ससा आणि कासव,
१४. बाल हनुमान सूर्याला पकडायला जातो,
१५. दोन बोके आणि लोण्याचा गोळा
१६. गणपतीची पृथ्वी प्रदक्षिणा
१७. कोल्हा आणि करकोचा
१८. गणपतीच जन्म,
१९. गणपती आणि "अनलासुर"
२०. लांडगा आला रे आला,
२१. टोपीवाला आणि माकड,
२२. लाकूडतोड्या आणि त्याची हरवलेली कुऱ्हाड इ. इ.
मग याच गोष्टींमधे बदल करून सांगतो आम्ही. कधी बुड-बुड घागरीतली खीर रव्याची असते तर कधी ती शेवयाची असते. कधी हट्टी पुंड्या श्रीखंडासाठी हट्ट करतो तर कधी बासुंदी साठी, तर कधीकधी एकाऐवजी दोन-दोन कबुतरे जाळ्यात अडकतात. त्याच्या गोष्टींमधे कार्तिकेय शिट्टी मारून मोराला बोलावतो तर मनीमाऊ फोन करून माकडाला खीर खायला बोलावते.
आणि मग मधेच मृण्मयला खोड्या सुचायला लागतात. बुड-बुड घागरीमधे उंदीर सगळी खीर पिवून टाकतो, मग माझी आणि मेघनाची तारांबळ उडते एकतर उंदराला खीर पिऊ द्यायची नाही किंवा काहीतरी करून गोष्ट जुळवायची!! एकदा असेच झाले. तहानलेल्या कावळ्याच्या गोष्टीत तो कावळा पाण्याची बाटली घ्यायला विसरतो. तर एके दिवशी मृण्मयने सांगून दिले की नाही, कावळा बाटली नाही विसरला, मग झाली माझी पंचाईत.. कावळ्याकडे पाणी असेल तर तो कशाला माठ शोधत बसेल? मग मी पण मज्जा केली. मृण्मयला म्हणालो - कावळ्याला तहान लागली, त्याने पाण्याची बाटली काढली, पाणी प्यायला आणि मावशीकडे पोहोचला. संपली गोष्ट!! मग त्याच्या डोक्यात प्रकाश पडला आणि म्हणाला उम्म्म असे नाही, कावळा विसरु दे बाटली :)
आणि हो, तो गोष्टींची वेगवेगळी versions लक्षात ठेवतो. शाळेत आणि घरी एकच गोष्ट सांगितली गेली तर त्यातले फरक तो बरोबर लक्षात ठेवतो. आणि आम्ही जर शाळेतले version सांगायला लागलो तर त्याला घरातलेच version हवे असते!!
असो, सध्या मी आता नवीन गोष्टींच्या शोधात आहे. तुम्हाला जर काही अजून गोष्टी सुचत असतील तर अवश्य सांगा :)
वर वर अत्यंत निरागस भासणारा हा प्रश्न म्हणजे एकतर पुढील १५-२० मिनिटांच्या आनंदाची नांदी तरी असते किंवा रडारडीची तरी. जर का मी गोष्ट सांगायला हो म्हणालो तर ठीक असते नाहीतर नुसती रडारड.
आणि हाच प्रश्न दिवसातून ५-७ वेळा तरी परत परत येतो. सकाळी उठला आणि जर त्याला गोष्टीचे पुस्तक दिसले तर लगेच हा प्रश्न फणा काढतो. मग सुरु होतो गोष्टींचा सिलसिला. ब्रश करताना गोष्ट, दूध पिताना गोष्ट , तो-तो करताना गोष्ट, संध्याकाळी घरी आले की गोष्ट!! रात्री झोपतानाच्या गोष्टी म्हणजे चक्क टोल वसुली असते. बेडरुम मधे जाता जाताच सेटींग सुरु होते.. आई - आज २ गोष्टी हं ... कधी कधी हा आकडा ४ पर्यंत पण गेलेला आहे!!
पण एक चांगले आहे. मृण्मयला त्याच त्याच गोष्टी पण चालतात. त्यामुळे प्रत्येक वेळी नवीन गोष्ट शोधावी लागत नाही. हे वेगळे की आम्हीच कंटाळून जातो तीच तीच गोष्ट परत परत सांगून :)
आत्तापर्यंतच्या गोष्टींची यादी:
१. उंदीरमामाची टोपी,
२. भित्रा ससा,
३. राम-रावण,
४. रामाचा चंद्रासाठी हट्ट,
५. हट्टी पुंड्या,
६. बुड-बुड घागरी,
७. तहानलेला कावळा,
८. सिंह आणि उंदीर,
९. जाळ्यात अडकलेले कबुतर,
१०. बोलणारी गुहा,
११. शेपटीवाले झाड
१२. भित्रा ससा,
१३. ससा आणि कासव,
१४. बाल हनुमान सूर्याला पकडायला जातो,
१५. दोन बोके आणि लोण्याचा गोळा
१६. गणपतीची पृथ्वी प्रदक्षिणा
१७. कोल्हा आणि करकोचा
१८. गणपतीच जन्म,
१९. गणपती आणि "अनलासुर"
२०. लांडगा आला रे आला,
२१. टोपीवाला आणि माकड,
२२. लाकूडतोड्या आणि त्याची हरवलेली कुऱ्हाड इ. इ.
मग याच गोष्टींमधे बदल करून सांगतो आम्ही. कधी बुड-बुड घागरीतली खीर रव्याची असते तर कधी ती शेवयाची असते. कधी हट्टी पुंड्या श्रीखंडासाठी हट्ट करतो तर कधी बासुंदी साठी, तर कधीकधी एकाऐवजी दोन-दोन कबुतरे जाळ्यात अडकतात. त्याच्या गोष्टींमधे कार्तिकेय शिट्टी मारून मोराला बोलावतो तर मनीमाऊ फोन करून माकडाला खीर खायला बोलावते.
आणि मग मधेच मृण्मयला खोड्या सुचायला लागतात. बुड-बुड घागरीमधे उंदीर सगळी खीर पिवून टाकतो, मग माझी आणि मेघनाची तारांबळ उडते एकतर उंदराला खीर पिऊ द्यायची नाही किंवा काहीतरी करून गोष्ट जुळवायची!! एकदा असेच झाले. तहानलेल्या कावळ्याच्या गोष्टीत तो कावळा पाण्याची बाटली घ्यायला विसरतो. तर एके दिवशी मृण्मयने सांगून दिले की नाही, कावळा बाटली नाही विसरला, मग झाली माझी पंचाईत.. कावळ्याकडे पाणी असेल तर तो कशाला माठ शोधत बसेल? मग मी पण मज्जा केली. मृण्मयला म्हणालो - कावळ्याला तहान लागली, त्याने पाण्याची बाटली काढली, पाणी प्यायला आणि मावशीकडे पोहोचला. संपली गोष्ट!! मग त्याच्या डोक्यात प्रकाश पडला आणि म्हणाला उम्म्म असे नाही, कावळा विसरु दे बाटली :)
आणि हो, तो गोष्टींची वेगवेगळी versions लक्षात ठेवतो. शाळेत आणि घरी एकच गोष्ट सांगितली गेली तर त्यातले फरक तो बरोबर लक्षात ठेवतो. आणि आम्ही जर शाळेतले version सांगायला लागलो तर त्याला घरातलेच version हवे असते!!
असो, सध्या मी आता नवीन गोष्टींच्या शोधात आहे. तुम्हाला जर काही अजून गोष्टी सुचत असतील तर अवश्य सांगा :)
Wednesday, March 17, 2010
आमचा "चिंटू"
मंदार - मृण्मय, आंघोळीला जा, पाउण बादली भरली.
मृण्मय - आई, चल, पाउण बादली भरली.
[मृण्मय बाथरुमकडे निघतो]
मंदार [आश्चर्यचकीत होऊन] - पाउण बादली म्हणजे काय ते तरी कळलंय का तुला, मृण्मय?
मृण्मय - आईला कळलंय!!
:)
मृण्मय - आई, चल, पाउण बादली भरली.
[मृण्मय बाथरुमकडे निघतो]
मंदार [आश्चर्यचकीत होऊन] - पाउण बादली म्हणजे काय ते तरी कळलंय का तुला, मृण्मय?
मृण्मय - आईला कळलंय!!
:)
Subscribe to:
Posts (Atom)
